“Er was eens een groep vrienden die besloten tijdens hun vakantie dat ze elke dag iets niet mochten. Een dag niet eten, een dag niet drinken, een dag niet vrijen, etc. Maar de enige dag waarbij ze het niet volhielden was de dag niet praten.” Met deze mooie anekdote opende Tijn Touber ons eerste stilteweekend op De Hoorneboeg. Tijn is voor mij een van de wijste en grappigste teachers die ik ooit ben tegengekomen. Ik ken niemand die zulke diepe wijsheden op zo’n onderhoudende, simpele en geestige manier voor het voetlicht kan brengen. Een meesterverteller, maar ook nog eens een hele goede muzikant.
Dankbaar ben ik, om hem samen met zijn vrouw Binkie hier te mogen verwelkomen. Al jaren werken we samen en zijn we op zoek naar de ultieme retreatlocatie voor onze stilteweekenden en nu hebben we de “heilige graal” gevonden, in de vorm van deze nieuwe buitenplaats, centraal in Nederland en pal aan een prachtige hei. Tijdens dit weekend waarin wij ons allemaal 48 uur in stilte dompelen larderen hij en Binkie de inspiratie- en yogasessies met de mooiste tweestemmige zelf geschreven nummers waarbij ze allerlei instrumenten hanteren.
Ik verheug me enorm op de stilte maar vind het ook een beetje spannend. Niet zozeer om niet te praten tegen mijn mede-retreatgangers, maar vooral ook om 2 dagen mijn telefoon op vliegtuigmodus te zetten en niet bereikbaar te zijn voor het thuisfront. Gek eigenlijk, alsof ik totaal onmisbaar ben. Lesje in nederigheid… De gong gaat: “Is iedereen er klaar voor? De stilte gaat nu in!” Alsof we allemaal voor het eerst van de hoge duikplank gaan, springen we de stilte een beetje onwennig in. “In de stilte liggen de antwoorden. Ben je in staat om echt te luisteren? Wat heeft het leven jou te vertellen?” Meteen al ben ik gegrepen door deze simpele aanwijzing: alleen wanneer je echt stil bent kun je je roeping horen.
Maar stilte doet nog veel meer dan dat. Tijn beschrijft het op een geweldige manier: onze mind is als een gouden kooi, en we poetsen deze lekker fraai op, we hangen hier een schilderijtje van Eckhart Tolle, doen daar even een cursusje mindfulness, maar ondertussen blijf je in die gouden kooi zitten. Dus wanneer breek je er echt uit? Ga je echte vrijheid van binnenuit ervaren? Dat lukt pas als je leert waarnemen, je eigen patronen gaat herkennen. Ik moet erom lachen. Inderdaad, alle zelfhulpboeken die ik al verslonden heb, honderden yogalessen, lezingen, workshops, trainingen en nog steeds weet ik dat ik groeven heb, vaste patronen, die ik altijd weer bewandel. Natuurlijk groei ik als mens, maar het echte losbreken uit mijn gouden kooi, man wat lijkt me dat lekker zeg….
Het eten in stilte met elkaar is de eerste keer lichtelijk ongemakkelijk, dat geef ik toe. Maar onze kok Elmer die kan me toch goddelijk koken, onwaarschijnlijk, dus alleen al uit diepe eerbied voor zijn harde werk ben ik blij om elk hapje mega mindful op te eten. Alle smaken te ontdekken en het écht waarderen. De mensen om mij heen vergeet ik snel en ik ga helemaal op in mijn hemelse vegan bord eten. Daarna wandel ik de hei op, die pal voor de deur ligt. Ik ben net terug van een vakantie in Frankrijk, maar als ik hier loop tussen de paarse glooiende velden is het net alsof ik weer op reis ben. En dat in Nederland. Ik word er zo blij en kan het niet laten toch mijn telefoon te pakken en me helemaal suf te fotograferen met al het moois om me heen. Dan vind ik een plekje naast een boom en ga gewoon op de grond liggen. Contact met de aarde voelen. Goed voor je eerste chakra, want Binkie heeft ons vandaag al verteld hoe belangrijk het is regelmatig contact te maken met moeder aarde, pacha mamma. Dus ik vat de koe meteen maar bij de hoorns…en het voelt ook echt heel fijn zo op de warme zandgrond.
Tijdens elke inspiratiesessie, vaak aangevuld met hele relaxte yin yoga, gaan we in op een nieuw chakra en zo reizen we door de verschillende niveaus in ons lichaam. We beginnen bij het bekken (het fysieke, het aardse), dan door naar je buik (waar veel emoties liggen opgeslagen), dan naar je zonnevlecht (gekoppeld aan het mentale), het hart (waar het uiteraard om de liefde draait), je keel (waarin het gaat om je durven uit te spreken, wie je werkelijk bent), je derde oog (hier ligt je intuïtie, je innerlijk weten), en tot slot contact met ‘het hogere’ (“en dat hoef je echt niet God of de kosmos ofzo te noemen hoor”, zegt Tijn droog, “je kunt hem ook gewoon Jaap noemen of zoiets”). Hè heerlijk, Jaap…
Ondanks dat we dit weekend geen woorden delen voel ik een enorme saamhorigheid in de groep. Ik zie mensen ook verzachten in hun gezicht, heel mooi om te zien. En zelf zak ik ook steeds verder in de stilte. Vooral hun muziek brengt me echt als een komeet bij mijn emoties, die stemmen, waanzinnig gewoon! Ik voel geen diep verdriet maar een enorm gevoel van vervulling, van warmte en van liefde. Wow, wat kan muziek toch veel met je doen. Op zaterdag maken we een waanzinnige stiltewandeling op de hei en bij terugkomst brandt het kampvuur op het terrein. Tijn vertelt ons een prachtig verhaal gebaseerd op de “Hero with a thousand faces” van Joseph Campbell. Een reis door de verschillende stadia in je leven die archetypisch worden doorlopen op zoek naar de heilige graal. Ademloos luisteren we. Hoe lang is het wel niet geleden dat ik naar een kampvuur verhaal heb geluisterd. Zo fijn!
De uren rijgen zich aan elkaar vast en we naderen de laatste dag. Ik zou eigenlijk nog wel langer stil willen blijven. Als toetje krijgen we een stilteconcert waarbij we op de grond liggen en een uur lang naar alle prachtige muziek kunnen luisteren. Wat een geschenk. Zulke mooie teksten en zoveel inspiratie. Daarna verbreken we de stilte met een gong. Bijna zonde, het is zo fijn. Maar de reacties zijn zo hartverwarmend dat het ook heel mooi is. Mensen zijn echt “over the moon”, zo mooi om te zien, en wat geweldig dat wij dit mogen faciliteren op onze nieuwe retreatplek aan de hei. Ik heb dit weekend weer enorm veel over mezelf geleerd, maar wat ik vooral heel mooi vind, is dat Tijn me de sleutels heeft gegeven van het gouden kooitje. Handvatten om mezelf de mogelijkheid te geven mijn kooitje niet alleen maar op te leuken, maar om eruit te vliegen. Om mijn eigen patronen te herkennen en doorbreken. Dat gaat niet vanzelf. Dat vergt ook discipline, maar ik heb gevoeld hoe het is om te vliegen dus dat heb ik er graag voor over!
