Het was geen fijn jaar. In 2023 verloor ik een aantal mensen waar ik van hou, verhuisde voor de zoveelste keer en moest geopereerd worden. Echt goed slapen deed ik al lang niet meer en dankzij een vrachtlading medicatie - die ik moet slikken voor epilepsie - heb ik ook een immuunsysteem dat er nog maar weinig zin in heeft. Tijdens de derde griep in korte tijd stelde een goede vriend voor om in december naar Bali te gaan. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Het vooruitzicht van licht en warmte in de winter was voldoende. Omdat ik goede ervaringen heb met Ayurveda vroeg ik aan Monique of ze nog een tip had. Die had ze natuurlijk, maar ik moest even heel hard slikken toen ik de prijzen zag. Maar zoals ze in de Ayurveda terecht stellen: ‘Your health is your wealth’.
En zo beland ik eind december in het buitenverblijf van de prins van Ubud. Het is een spectaculaire locatie midden in het groen, vlakbij de drukke winkelstraten van de populaire plaats. Zodra je de poort binnenstapt verstomt het lawaai en bevind jij je in een oase van rust en schoonheid. Net als in de rest van Bali zit ook hier de dag vol rituelen, worden offers gebracht, bloemen neergelegd en dankbaarheid voor het leven getoond. Het ontroert me en doet me denken aan een interview dat ik had met Jaap Voigt, een spiritueel leraar en medeoprichter van het ITIP, School voor Leven en Werk. Hij hekelde de houding van veel westerlingen die te vaak denken dat wij het leven naar onze hand kunnen zetten. Het is precies die houding die de oorzaak is van veel onnodig lijden. ‘We zijn als collectief burn-out en hebben een volksgezondheidsprobleem: de bezieling is weg. Al die mensen die elke dag naar hun werk gaan, waar ze in een snel draaiende motor terecht komen die ze overspannen maakt.’
De gebrokenheid is volgens hem overal zichtbaar. ‘Het alsmaar blijven consumeren en de 24 uurseconomie hebben krankzinnige vormen aangenomen. Wij hebben zelfs spiritualiteit verkloot door het in een commercieel jasje te stoppen. Er is veel te weinig ruimte voor stilte en bezinning. Die elementen zijn uit onze samenleving verbannen. Waar het werkelijk over gaat in het leven de vraag is waar onze ziel van groeit. Je weet dat je op het goede pad bent als er verzachting is en alles meer vanzelf gaat. Dan gaat ons hart open. Als je jouw ziel verkoopt voor status of aanzien, ontstaat juist verharding. Dan is er onvoldoende voeding voor de ziel. Het heilige dient terug te keren in ons bestaan.’
Dat hebben ze hier heel goed begrepen. Zo is er een uitgebreid welkomstritueel, waar een groep monniken uit een nabijgelegen klooster voor ons zingt, maar ook een afscheidsritueel aan het einde van de week. De briefjes waarop staat waar wij allemaal van af willen worden een voor een verbrand en in rieten maandjes de rivier opgestuurd. Gedurende de week zingen zelfs de masseurs een mantra voor je voordat ze aan de behandeling beginnen.
Het eten, de yogalessen en alle behandelingen, alles wordt hier met veel liefde en aandacht voor detail gedaan. Ik realiseer mij weer hoe hard en ongeduldig ik voor mijn lichaam ben dat het gewoon ‘hoort te doen’. Hier bestaat geen haast of een quick fix voor de diverse gezondheidsproblemen, maar rust en ruimte om te herstellen. Ons lichaam is best vergevingsgezind, maar dan heeft het wel aandacht en onderhoud nodig.
De Ayurvedische arts drukt mij op het hart om mijn ochtendroutine van een dubbele espresso als ontbijt wellicht te vervangen door voeding die zowel mijn lichaam als mijn brein in staat stellen om op te starten. De eerste dagen heb ik knallende koppijn en ben ik extreem chagrijnig. Het helpt niet dat ik weet dat er net buiten de poort een koffiezaak zit met hele goede Indonesische koffie. Een paar keer sta ik op het punt om erheen te lopen, ik lijk wel een drugsverslaafde. En dan gebeurt het wonder: ik slaap voor het eerst in maanden, wellicht jaren voor het eerst de hele nacht door. Ik voel me uitgerust en ontspannen. Maar dat kan natuurlijk ook door de gezonde maaltijden, de Ayurvedische kruiden of massages en kruidenbaden komen.
Ook de andere deelnemers zie ik steeds verder ‘oplichten’, met elke dag lijken ze wel een jaar jonger te worden. Een van hen vat de week mooi samen: ‘het voelt als een lange, liefdevolle omhelzing.’
En laat dat nou precies zijn wat ik het hardst nodig had.
