“Kamperen is niks voor mij”, riep ik tegen mijn vriend nadat ik deze zomer op een rotsig, stoffig stuk grond in een kleine veertig graden een tent had neergepland onder een oude carobeboom, ergens in een vallei in Spanje. De hitte was verzengend, de grond zo hard dat mijn nachtrust in het gedrang kwam (en oh nee, beginnersfout: hoofdkussen vergeten) en de muggen zo penetrant dat de tent na zonsondergang eigenlijk nog de enige veilige plek was. Op internet zag deze kleinschalige camping van een Nederlandse kunstenares er zo idyllisch uit.
Vooral ook leuk voor mijn kinderen, dat kamperen, dacht ik. Kunnen ze echt voelen om het is dicht bij de natuur te leven. Maar behalve in de natuur zit je toch vooral ook op een camping. En daar hoort “camping-life” bij, ook een heel fenomeen, waar ik me niet op in had gesteld. Bijvoorbeeld: je wil dolgraag gaan slapen en je tanden poetsen maar de buren doe op dat moment nog even hun giga-afwas bij de enige wastafel. Of je wil gewoon lekker yoga doen ’s ochtends, maar je vindt nergens een plekje waar je ongezien je zonnegroeten kunt doen. Of je wil dat je peuterzoontje echt om 9 uur gaat slapen maar er rennen nog hordes kinderen rond wiens ouders besloten hebben deze week geen regels te stellen.
Kortom, er is heel wat voor nodig om mij nog eens naar een camping te krijgen. Dacht ik. Totdat ik terug was in Nederland. En ik me bedacht dat er nog een uitnodiging lag om onze nieuwe yogacamping in Zeeland uit te komen proberen. Nu heb ik sowieso al een zwak voor deze provincie waar ik als kind al mijn zomers doorbracht in het zomerhuis van mijn oma in de duinen van Renesse. Dus daar gingen we, autootje volgeladen, mijn kinderen opgetogen omdat we ‘met vakantie’ gingen.
En als je hier dan aankomt, dan word je opeens heel blij. Een sappig veldje, tussen de weilanden en de duinen in, opgevrolijkt door appelboompjes en her en der opgepimpte caravans, safaritenten en vrije kampeerplekken. Een heerlijke buitenkeuken waar om de dag voor je gekookt wordt en als klap op de vuurpijl een yogaruimte in een prachtige oude schuur. Ik kon mijn geluk niet op, en mijn kinderen gingen helemaal los. Ze rolden (bloot) in het versgemaaide gras, sprongen op de heerlijke matrassen en aten naar eigen zeggen het lekkerste toetje ooit (banaan, avocado, walnoten en cacao – er wordt hier vegetarisch, zoveel mogelijk biologisch en zonder suiker gekookt – hoera!).
En ’s ochtends, terwijl de familie nog lekker onder de dikke donzen lag, kroop ik mijn bed uit voor een yogales in de schuur van een hele leuke docente uit Middelburg. Toen ik klaar was zaten de kindjes al blij bij het ontbijt, met uitzicht over de weilanden. Gaan we weer naar het strand mamma? En zo ging het drie dagen lang. En aan het eind van het weekend zei mijn oudste “Ik wil hier nog heel vaak terugkomen mamma, en je moet echt een lijstje maken van alle dieren die we gezien hebben: 1 hert, 3 duinpadjes, 4 konijnen en 1 dode kikker.” Dat gaan we zeker doen beloof ik hem. Mamma is gek op kamperen!
